De verschillende fasen van het samengestelde gezin, ken jij ze al?

Ga je alleen met je kind(eren) of gaan jullie met z'n allen?

Ieder zijn of haar ding en toch samen

Verlies na een scheiding, mijn verlies....

.......mijn ervaring

W elke voornemens neem jij je vaak voor?

En dan ineens gaan ze niet meer mee, de pubers. Afgelopen jaar al gingen 2 van de 3 oudsten niet meer mee op vakantie. Puur omdat ze er geen zin meer in hadden en liever alleen met vrienden wilden gaan. Mooi vond ik dat, mooi om ze te zien opgroeien als kleine volwassenen die steeds meer hun eigen dingen gaan doen. Werken aan hun eigen toekomst. Dit door eigen keuzes te maken en door steeds meer met eigen vrienden en steeds minder tijd met ons doorbrengen. Maar zeker ook mooi dat ik daardoor meer tijd kreeg voor mezelf, mijn man en onze zoon. Dit gaf rust, alleen zit hier ook meteen de moeilijkheidsgraad. En toen werd het dit jaar nog weer anders. Ineens gingen ze alle 3 niet meer mee. Want er moet gewerkt worden en de planning was zo dat ook zij, de jongste van de 3 oudsten, niet mee kon dit jaar. Wauw dacht ik, we gaan dus nu eigenlijk voor het eerst echt met ons eigen gezin op vakantie. Dit maakte mij blij en gaf me rust met meteen dat dubbele gevoel erbij. Die extra moeilijkheidsgraad. Laten we eerlijk zijn. Activiteiten gedurende de vakantie bedenken voor verschillende leeftijden is best ingewikkeld. Je wilt, nou ja ik, wil het graag iedereen het na het zin maken. Ervoor zorgen dat iedereen het leuk heeft, dat iedereen tijd voor zichzelf heeft want we hebben tenslotte vakantie. Ja en dat is gewoon hard werken, herken je dat? Ieder jaar nam ik me wel voor hoor, ik ga het anders doen en plan niet alles om iedereen heen maar ze passen zich ook maar aan, aan mijn planning en wensen. Maar startte ik hiermee niet al een klein beetje het loslaten? Hoe werkt dat eigenlijk bij kinderen die niet van jou zijn, maar waar je wel bij voelt dat ze bij je horen? Want zo voelt het voor mij. We hebben geen bloedband samen, want ze zijn niet biologisch van mij. Wel heb ik de afgelopen 10 jaar voor ze gezorgd, grotendeels met ze gewoond omdat ze ongeveer de helft van de tijd bij ons zijn en ik ze heb zien groeien, ontwikkelen, zien vallen en heb zien opstaan. Ja, doordat ik veel tijd met ze heb doorgebracht, geïnvesteerd heb in tijd met hun, is er een band ontstaan. En door die band die er is ontstaan tussen de kinderen van mijn man en mij maakt dat ik het dus ook lastig vind om ze los te laten. Ik ben oprecht van ze gaan houden. En al voelt mijn band anders dan de band die ik heb met mijn eigen zoon, de band met de 3 is sterk, erg sterk. En nu merk ik dus dat deze band sterker is dan ik had gedacht. Dit is wat ik bedoelde met de hiervoor genoemde moeilijkheidsgraad. Nu ik met m’n eigen gezin op vakantie ben, wil ik gewoon graag ook de andere kids onderdeel van deze vakantie laten zijn. Hoop ik dat ze toch nog langskomen, stuur ik ze tussendoor foto’s van hoe we het hier hebben en vraag ik hoe het met ze gaat. Ook al weet ik dat het goed is ze te laten en hun eigen pad te laten kiezen, toch ben ik bang ze te kort te doen en denk ik steeds aan of ik dit ook zou doen als ze erbij zouden zijn geweest. Nee, is het antwoord heel eerlijk, omdat het gewoon anders is nu zo alleen met ons 3. Natuurlijk gewoon in aantal al. Wat maakt dat we er nu sneller voor kiezen een terrasje te pakken of ergens te gaan eten. Maar ook wordt er gewoon gekookt en halen we boodschappen om niet steeds buiten de deur te hoeven halen en eten. Zo zitten we gewoon niet in elkaar en vinden het ook veel te leuk om samen te koken. Dus eigenlijk kan ik concluderen dat het inderdaad heel lastig is om kinderen los te laten, ook als ze niet van jou zijn. Dat dit niet per se te maken heeft met de bloedband, maar alles te maken heeft met de band die je met hen hebt opgebouwd. En de band kan dan zo sterk voelen, bijna alsof het je eigen zijn. Dus schroom je niet tegen ze te zeggen dat je het heerlijk vindt dat ze eigen keuzes maken, je ze zal steunen en er voor ze wilt zijn. Maar dat de momenten dat ze er niet zijn en zeker zo’n eerste vakantie als onze eerste vakantie zo alleen zonder de oudsten, je ze gewoon erg hebt gemist! Liefs Saskia

Mijn allereerste keer. Een vakantie om nooit meer te vergeten, mijn allereerste vakantie samen met mijn inmiddels man en zijn 3 kinderen. Want oh wat had ik er zin in. Beelden uit mijn eigen kindertijd kwamen omhoog en stond dan ook op de bewuste vertrek ochtend, eigenlijk midden in de nacht, net als mijn moeder vroeger deed, eieren te bakken. Zoals het hoorde, toch? Maakte ik brood voor iedereen, ging er drinken en lekkere koekjes in de tas en voor ons natuurlijk koffie! Maar ik had me nooit afgevraagd wat eenieder ervan vond. Want tijdens de eerste pitstop kwam er klachten. Of ik toch geen boterham met duo pasta had? Auto inpakken, kids wakker maken en laten plassen en we konden gaan.......hup naar Frankrijk. Daar waar we een chalet hadden gehuurd op een kleine camping met een zwemvijver. Ja, we wisten bij het boeken alleen niet dat het om een visvijver zou gaan ipv zwemvijver, klein communicatiefoutje. Plannen gemaakt? Nee. Vooraf ervaringen uitgewisseld over eerdere vakantie? Nee. Verwachtingen uitgesproken naar elkaar? Nee. Zoals wij beide zijn, we gingen gewoon. En ach, wat kan er nou gebeuren? Dit was een vakantie waarvan ik bij thuiskomst bij moest komen en het allerliefst een relax vakantie voor 2 had willen boeken....pfff wat was dit hard werken, met kinderen op vakantie. Want nooit eerder was ik met kinderen op vakantie geweest, laat staan met kinderen van een ander. Het jaar daarvoor bijvoorbeeld, was ik met vriendinnen naar Spanje met de auto, 180graden anders. Hoe had ik het mij dan voorgesteld? Nou ja, eigenlijk best relax. Gezellig in de auto, ieder om de beurt zijn/haar muziek, lekker pauzeren met lekkers en af en toe een extra plaspauze. Had toch echt geen rekening gehouden met kinderen die achterin uit verveling elkaar te lijf zouden gaan? En dat we met enige regelmaat de vraag gesteld kregen: “is het nog ver?” Ja natuurlijk is het nog ver, we gaan naar f##### Frankrijk. We hadden er natuurlijk voor kunnen kiezen om in 2 auto’s te gaan, maar ja dat is achteraf, nooit eerder bij stil gestaan. Bij aankomst wat het een heerlijk kneuterige camping, maar ja nou niet echt een camping waar de kinderen andere kinderen konden ontmoeten. Niet echt over nagedacht eigenlijk. Ja, en dat betekent natuurlijk dat er regelmatig een beroep op je wordt gedaan en dat je toch ook wel een soort van dagplanning moet hebben. Echt tijd voor mezelf, nee die was er niet. Ja s ’avonds wanneer de kinderen eindelijk op bed lagen en je eigenlijk te moe bent maar perse het moment wil pakken samen omdat je dan eindelijk even alleen bent met elkaar. Nou denk je misschien wel: “aaaaahhhhhh echt vreselijk, mij niet gezien” of “nee, dit zal mij niet overkomen, want kinderen bij ons zijn zo anders” Ja, dat kan natuurlijk! Maar ik heb ook hele mooie herinneringen aan deze vakantie hoor! Namelijk de gezichten toen ik ze alle 3 een eigen wegwerpcamera gaf en ze hun eigen vakantie mochten fotograferen! Ja, ze bestaan nog steeds, misschien een beetje prijzig, maar zo maken ze wel een geheel eigen verhaal en dat is zo leuk om terug te kijken. Verder deden we veel spelletjes en doordat je veel tijd met elkaar doorbrengt, toen nog zonder al te veel beeldschermen, leer je elkaar ook echt wel kennen. Dit wanneer jij je hiervoor openstelt. En ondanks de kleine kneuterige camping met weinig gasten stond er nog een Nederlands stel met kinderen op deze camping en het klikte erg leuk met elkaar. Dat we zelfs nog na de vakantie een aantal momenten samen hebben afgesproken! Al met al is het een vakantie geworden om nooit meer te vergeten en er tegelijk erg veel van heb geleerd als persoon, als stiefmoeder en ook als samengesteld gezin! Want onze volgende vakantie zouden we toch echt anders organiseren. Mijn tips? Deel met elkaar je vakantieverwachtingen Plan me-time in Heb je zelf ook kinderen, breng ook apart van elkaar tijd door met eigen kinderen Plan de reis naar de bestemming Reis je met de auto? Overweeg om ieder met een eigen auto te gaan Weet elkaars vakantie wensen Laat bijvoorbeeld om beurten de kinderen een activiteit organiseren met de ouder of stiefouder Denk je na het lezen nog steeds; aaaaaaahhhhhh help? Bel of mail gerust om een afspraak te maken, gaan we er samen voor zorgen dat jullie vakantie met een relax gevoel begint ipv stress. Warme groet, Saskia Wilens “Maak werk van je Samengestelde Gezin” 0614277311 info@mijnnieuwegezin.nl

Vaderdag, mag jij de vader zijn die je wilt zijn? Het raakt me wanneer ik, in de zaterdageditie van de Tubantia, lees over vaders die maar blijven vechten om het recht hun kinderen te mogen zien. Ja, leest het goed, mogen zien. Wat mij dan het meeste raakt is dat je dus een vader bent, je kinderen uit liefde hebt mogen krijgen samen met de vrouw waar je, in ieder geval op dat moment, van hebt gehouden. Of misschien nog steeds wel. Ik lees dan dat het grootste percentage kinderen na een scheiding groten deels bij hun moeder woont en dat dus veel kinderen hun vader gedurende hun leven nadat hun ouders (besluiten) uit elkaar te gaan alleen in het weekend zien. Nu ik dit zo opschrijf doet het me pijn. Pijn dat het dus blijkbaar normaal is dat kinderen hun vader weinig zien als ze scheiden. Dit brengt me terug naar een aantal jaren terug waarin ik met een kennis sta bij te kletsen. Maar eigenlijk merk ik om mij heen dat het nog altijd speelt. Ze vraagt me hoe het nu thuis is, zo met de kinderen van een ander. “Eigenlijk best goed”; antwoord ik en vertel haar over de omgang. Toen was de omgang net veranderd van om het weekend + de dinsdag na school bij ons en dan de volgende dag na school weer naar moeders. Nieuwe omgang om het weekend + ma en di bij ons, dan wo na school naar moeders. “Oh”; zegt ze. “Dat is toch beste wel vaak, dat ze naar hun vader gaan. Normaal is het toch alleen om het weekend?”. Haar opmerking irriteerde me en werd er boos om. Want hoezo is het vaak dat kinderen van de 7 dagen dat een week heeft er de ene week 4 zijn en de andere week 2? Toen al, en eigenlijk nog steeds, frustreert het mij dat wij als maatschappij het blijkbaar heel normaal vinden dat kinderen na hun scheiding 80% van hun tijd doorbrengen bij hun moeder en maar 20% bij hun vader? En het dan raar vinden dat kinderen hun vader ontgroeien? En zich meer hechten aan de nieuwe partner van moeder? De zullen vaders bij zitten die dit misschien willen? Oké, dat kan, alleen vind ik daar wat van maar dat laat ik bij mij en accepteer dat dit zo kan zijn. En dat er allerlei praktische problemen meespelen dat kinderen alleen hun vader in het weekend kunnen zien? Hier is een oplossing voor te bedenken, toch? In samenwerking met werkgevers moet het toch mogelijk zijn dat we kinderen meer aandacht gunnen met hun vader? Dat we meer naar een eerlijke verdeling willen zodat beide ouders de dagelijkse rompslomp ervaren waar kinderen zich ontwikkelen naar pubers, jongvolwassen om vervolgens misschien zelf wel ouder te worden. Dat kinderen ook na een scheiding opgroeien met beide ouders! Mijn eerste Vaderdag zonder mijn eigen vader. Maakt dat ik het belangrijker vind dan ooit om Vaderdag te eren. Dat kinderen Vaderdag hebben met hun vader. En zeker dat wij ons als maatschappij bewust worden van het belang van dat kinderen opgroeien onder de vleugels van hun beide ouders!! Lieve groet, Saskia