BLOG
Blogs samengesteld gezin
Ga je alleen met je kind(eren) of gaan jullie met z'n allen?
Verlies na een scheiding, mijn verlies....
.......mijn ervaring
W elke voornemens neem jij je vaak voor?
En dan ineens gaan ze niet meer mee, de pubers. Afgelopen jaar al gingen 2 van de 3 oudsten niet meer mee op vakantie. Puur omdat ze er geen zin meer in hadden en liever alleen met vrienden wilden gaan. Mooi vond ik dat, mooi om ze te zien opgroeien als kleine volwassenen die steeds meer hun eigen dingen gaan doen. Werken aan hun eigen toekomst. Dit door eigen keuzes te maken en door steeds meer met eigen vrienden en steeds minder tijd met ons doorbrengen. Maar zeker ook mooi dat ik daardoor meer tijd kreeg voor mezelf, mijn man en onze zoon. Dit gaf rust, alleen zit hier ook meteen de moeilijkheidsgraad. En toen werd het dit jaar nog weer anders. Ineens gingen ze alle 3 niet meer mee. Want er moet gewerkt worden en de planning was zo dat ook zij, de jongste van de 3 oudsten, niet mee kon dit jaar. Wauw dacht ik, we gaan dus nu eigenlijk voor het eerst echt met ons eigen gezin op vakantie. Dit maakte mij blij en gaf me rust met meteen dat dubbele gevoel erbij. Die extra moeilijkheidsgraad. Laten we eerlijk zijn. Activiteiten gedurende de vakantie bedenken voor verschillende leeftijden is best ingewikkeld. Je wilt, nou ja ik, wil het graag iedereen het na het zin maken. Ervoor zorgen dat iedereen het leuk heeft, dat iedereen tijd voor zichzelf heeft want we hebben tenslotte vakantie. Ja en dat is gewoon hard werken, herken je dat? Ieder jaar nam ik me wel voor hoor, ik ga het anders doen en plan niet alles om iedereen heen maar ze passen zich ook maar aan, aan mijn planning en wensen. Maar startte ik hiermee niet al een klein beetje het loslaten? Hoe werkt dat eigenlijk bij kinderen die niet van jou zijn, maar waar je wel bij voelt dat ze bij je horen? Want zo voelt het voor mij. We hebben geen bloedband samen, want ze zijn niet biologisch van mij. Wel heb ik de afgelopen 10 jaar voor ze gezorgd, grotendeels met ze gewoond omdat ze ongeveer de helft van de tijd bij ons zijn en ik ze heb zien groeien, ontwikkelen, zien vallen en heb zien opstaan. Ja, doordat ik veel tijd met ze heb doorgebracht, geïnvesteerd heb in tijd met hun, is er een band ontstaan. En door die band die er is ontstaan tussen de kinderen van mijn man en mij maakt dat ik het dus ook lastig vind om ze los te laten. Ik ben oprecht van ze gaan houden. En al voelt mijn band anders dan de band die ik heb met mijn eigen zoon, de band met de 3 is sterk, erg sterk. En nu merk ik dus dat deze band sterker is dan ik had gedacht. Dit is wat ik bedoelde met de hiervoor genoemde moeilijkheidsgraad. Nu ik met m’n eigen gezin op vakantie ben, wil ik gewoon graag ook de andere kids onderdeel van deze vakantie laten zijn. Hoop ik dat ze toch nog langskomen, stuur ik ze tussendoor foto’s van hoe we het hier hebben en vraag ik hoe het met ze gaat. Ook al weet ik dat het goed is ze te laten en hun eigen pad te laten kiezen, toch ben ik bang ze te kort te doen en denk ik steeds aan of ik dit ook zou doen als ze erbij zouden zijn geweest. Nee, is het antwoord heel eerlijk, omdat het gewoon anders is nu zo alleen met ons 3. Natuurlijk gewoon in aantal al. Wat maakt dat we er nu sneller voor kiezen een terrasje te pakken of ergens te gaan eten. Maar ook wordt er gewoon gekookt en halen we boodschappen om niet steeds buiten de deur te hoeven halen en eten. Zo zitten we gewoon niet in elkaar en vinden het ook veel te leuk om samen te koken. Dus eigenlijk kan ik concluderen dat het inderdaad heel lastig is om kinderen los te laten, ook als ze niet van jou zijn. Dat dit niet per se te maken heeft met de bloedband, maar alles te maken heeft met de band die je met hen hebt opgebouwd. En de band kan dan zo sterk voelen, bijna alsof het je eigen zijn. Dus schroom je niet tegen ze te zeggen dat je het heerlijk vindt dat ze eigen keuzes maken, je ze zal steunen en er voor ze wilt zijn. Maar dat de momenten dat ze er niet zijn en zeker zo’n eerste vakantie als onze eerste vakantie zo alleen zonder de oudsten, je ze gewoon erg hebt gemist! Liefs Saskia
Mijn allereerste keer. Een vakantie om nooit meer te vergeten, mijn allereerste vakantie samen met mijn inmiddels man en zijn 3 kinderen. Want oh wat had ik er zin in. Beelden uit mijn eigen kindertijd kwamen omhoog en stond dan ook op de bewuste vertrek ochtend, eigenlijk midden in de nacht, net als mijn moeder vroeger deed, eieren te bakken. Zoals het hoorde, toch? Maakte ik brood voor iedereen, ging er drinken en lekkere koekjes in de tas en voor ons natuurlijk koffie! Maar ik had me nooit afgevraagd wat eenieder ervan vond. Want tijdens de eerste pitstop kwam er klachten. Of ik toch geen boterham met duo pasta had? Auto inpakken, kids wakker maken en laten plassen en we konden gaan.......hup naar Frankrijk. Daar waar we een chalet hadden gehuurd op een kleine camping met een zwemvijver. Ja, we wisten bij het boeken alleen niet dat het om een visvijver zou gaan ipv zwemvijver, klein communicatiefoutje. Plannen gemaakt? Nee. Vooraf ervaringen uitgewisseld over eerdere vakantie? Nee. Verwachtingen uitgesproken naar elkaar? Nee. Zoals wij beide zijn, we gingen gewoon. En ach, wat kan er nou gebeuren? Dit was een vakantie waarvan ik bij thuiskomst bij moest komen en het allerliefst een relax vakantie voor 2 had willen boeken....pfff wat was dit hard werken, met kinderen op vakantie. Want nooit eerder was ik met kinderen op vakantie geweest, laat staan met kinderen van een ander. Het jaar daarvoor bijvoorbeeld, was ik met vriendinnen naar Spanje met de auto, 180graden anders. Hoe had ik het mij dan voorgesteld? Nou ja, eigenlijk best relax. Gezellig in de auto, ieder om de beurt zijn/haar muziek, lekker pauzeren met lekkers en af en toe een extra plaspauze. Had toch echt geen rekening gehouden met kinderen die achterin uit verveling elkaar te lijf zouden gaan? En dat we met enige regelmaat de vraag gesteld kregen: “is het nog ver?” Ja natuurlijk is het nog ver, we gaan naar f##### Frankrijk. We hadden er natuurlijk voor kunnen kiezen om in 2 auto’s te gaan, maar ja dat is achteraf, nooit eerder bij stil gestaan. Bij aankomst wat het een heerlijk kneuterige camping, maar ja nou niet echt een camping waar de kinderen andere kinderen konden ontmoeten. Niet echt over nagedacht eigenlijk. Ja, en dat betekent natuurlijk dat er regelmatig een beroep op je wordt gedaan en dat je toch ook wel een soort van dagplanning moet hebben. Echt tijd voor mezelf, nee die was er niet. Ja s ’avonds wanneer de kinderen eindelijk op bed lagen en je eigenlijk te moe bent maar perse het moment wil pakken samen omdat je dan eindelijk even alleen bent met elkaar. Nou denk je misschien wel: “aaaaahhhhhh echt vreselijk, mij niet gezien” of “nee, dit zal mij niet overkomen, want kinderen bij ons zijn zo anders” Ja, dat kan natuurlijk! Maar ik heb ook hele mooie herinneringen aan deze vakantie hoor! Namelijk de gezichten toen ik ze alle 3 een eigen wegwerpcamera gaf en ze hun eigen vakantie mochten fotograferen! Ja, ze bestaan nog steeds, misschien een beetje prijzig, maar zo maken ze wel een geheel eigen verhaal en dat is zo leuk om terug te kijken. Verder deden we veel spelletjes en doordat je veel tijd met elkaar doorbrengt, toen nog zonder al te veel beeldschermen, leer je elkaar ook echt wel kennen. Dit wanneer jij je hiervoor openstelt. En ondanks de kleine kneuterige camping met weinig gasten stond er nog een Nederlands stel met kinderen op deze camping en het klikte erg leuk met elkaar. Dat we zelfs nog na de vakantie een aantal momenten samen hebben afgesproken! Al met al is het een vakantie geworden om nooit meer te vergeten en er tegelijk erg veel van heb geleerd als persoon, als stiefmoeder en ook als samengesteld gezin! Want onze volgende vakantie zouden we toch echt anders organiseren. Mijn tips? Deel met elkaar je vakantieverwachtingen Plan me-time in Heb je zelf ook kinderen, breng ook apart van elkaar tijd door met eigen kinderen Plan de reis naar de bestemming Reis je met de auto? Overweeg om ieder met een eigen auto te gaan Weet elkaars vakantie wensen Laat bijvoorbeeld om beurten de kinderen een activiteit organiseren met de ouder of stiefouder Denk je na het lezen nog steeds; aaaaaaahhhhhh help? Bel of mail gerust om een afspraak te maken, gaan we er samen voor zorgen dat jullie vakantie met een relax gevoel begint ipv stress. Warme groet, Saskia Wilens “Maak werk van je Samengestelde Gezin” 0614277311 info@mijnnieuwegezin.nl
Vaderdag, mag jij de vader zijn die je wilt zijn? Het raakt me wanneer ik, in de zaterdageditie van de Tubantia, lees over vaders die maar blijven vechten om het recht hun kinderen te mogen zien. Ja, leest het goed, mogen zien. Wat mij dan het meeste raakt is dat je dus een vader bent, je kinderen uit liefde hebt mogen krijgen samen met de vrouw waar je, in ieder geval op dat moment, van hebt gehouden. Of misschien nog steeds wel. Ik lees dan dat het grootste percentage kinderen na een scheiding groten deels bij hun moeder woont en dat dus veel kinderen hun vader gedurende hun leven nadat hun ouders (besluiten) uit elkaar te gaan alleen in het weekend zien. Nu ik dit zo opschrijf doet het me pijn. Pijn dat het dus blijkbaar normaal is dat kinderen hun vader weinig zien als ze scheiden. Dit brengt me terug naar een aantal jaren terug waarin ik met een kennis sta bij te kletsen. Maar eigenlijk merk ik om mij heen dat het nog altijd speelt. Ze vraagt me hoe het nu thuis is, zo met de kinderen van een ander. “Eigenlijk best goed”; antwoord ik en vertel haar over de omgang. Toen was de omgang net veranderd van om het weekend + de dinsdag na school bij ons en dan de volgende dag na school weer naar moeders. Nieuwe omgang om het weekend + ma en di bij ons, dan wo na school naar moeders. “Oh”; zegt ze. “Dat is toch beste wel vaak, dat ze naar hun vader gaan. Normaal is het toch alleen om het weekend?”. Haar opmerking irriteerde me en werd er boos om. Want hoezo is het vaak dat kinderen van de 7 dagen dat een week heeft er de ene week 4 zijn en de andere week 2? Toen al, en eigenlijk nog steeds, frustreert het mij dat wij als maatschappij het blijkbaar heel normaal vinden dat kinderen na hun scheiding 80% van hun tijd doorbrengen bij hun moeder en maar 20% bij hun vader? En het dan raar vinden dat kinderen hun vader ontgroeien? En zich meer hechten aan de nieuwe partner van moeder? De zullen vaders bij zitten die dit misschien willen? Oké, dat kan, alleen vind ik daar wat van maar dat laat ik bij mij en accepteer dat dit zo kan zijn. En dat er allerlei praktische problemen meespelen dat kinderen alleen hun vader in het weekend kunnen zien? Hier is een oplossing voor te bedenken, toch? In samenwerking met werkgevers moet het toch mogelijk zijn dat we kinderen meer aandacht gunnen met hun vader? Dat we meer naar een eerlijke verdeling willen zodat beide ouders de dagelijkse rompslomp ervaren waar kinderen zich ontwikkelen naar pubers, jongvolwassen om vervolgens misschien zelf wel ouder te worden. Dat kinderen ook na een scheiding opgroeien met beide ouders! Mijn eerste Vaderdag zonder mijn eigen vader. Maakt dat ik het belangrijker vind dan ooit om Vaderdag te eren. Dat kinderen Vaderdag hebben met hun vader. En zeker dat wij ons als maatschappij bewust worden van het belang van dat kinderen opgroeien onder de vleugels van hun beide ouders!! Lieve groet, Saskia
Moederdag komt er weer aan. Brengt dit kriebels met zich mee of krijg je er juist buikpijn van? Ben jij een stiefmoeder die juist graag haar aandacht wil op Moederdag omdat jij er tenslotte het hele jaar er voor ze bent geweest en voor ze hebt gezorgd. Ja oké, alleen als de kinderen het echt willen.... Maar het liefst heb je dan wel dat je man ervoor zorgt dat zijn kinderen toch ook wel iets voor je maken of voor je kopen. Want anders ben je teleurgesteld, toch? Of ben jij juist een stiefmoeder die niks verwacht? Alles mag en niks hoeft? Natuurlijk waardeer je wanneer ze iets voor je maken of kopen, maar nee joh ik ben toch niet jullie moeder? En je wil meteen weten wat ze voor hun moeder hebben gemaakt. Dan zijn er natuurlijk ook de stiefmoeders die niks met Moederdag hebben. Omdat ze zelf geen moeder zijn. En die dag iets leuks willen doen met hun eigen moeder. En die dag dus juist zien als een dag zonder kinderen. Dus de kinderen zijn bij hun moeder. Alles is goed he! Dit alleen wel wanneer je het uitspreekt met je partner. Er geen verwachtingen bij hebt naar de kinderen toe. Of je nou wel of juist niet iets van ze verwacht. Want wat nou als je zelf niks geeft om Moederdag, maar de kinderen komen met een zelf gemaakt knutselwerkje, of een eigen uitgekozen cadeautje, mag dat er dan zijn? Want natuurlijk ben jij, net als ik, er geweest voor de kinderen en heb ik mezelf op sommige momenten, of misschien wel op veel momenten, opzij geschoven. Dan koos ik ervoor iets leuks te gaan doen met de kinderen in plaats van iets voor jezelf. Of het moment dat ik instemde met het feit dat ons weekendje na lang wachten maar weer uitgesteld moest worden na voor alsnog onbekende datum. Verwachtingen weten van elkaar en dit ook uitspreken maakt dat je elkaar beter gaat leren kennen. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, toch? In mijn eigen situatie heb ik het altijd als een eer gevoelt, wanneer ze iets voor me maakten. Met cadeautjes heb ik nog altijd wel moeite. Lief bedoelt, dat zeker, alleen ben ik het niet gewend. Van huis uit deden we niet aan cadeautjes, je maakt iets en deed ook gewoon jaren niets. Niets dan een bloemetje, dat dan weer wel. Ik wil de kinderen niet teleurstellen, maar ze het gevoel geven dat alles goed is. Gemaakt, gekocht, vergeten of niets willen, alles is goed en alles mag. Ik ben trots op mijn stiefkinderen, hoe ze het toch maar doen, hoe zij dealen met de 2 huizen waar ze in wonen. Waar het overal weer een beetje anders is. Ik heb 3 fantastisch lieve stiefkinderen, ik ben een trotse stiefmoeder. Zeker geen boze hoor, niet altijd even makkelijk, ik doe mijn best! Zou je na het lezen van deze blog wel meer willen weten over het stiefmoederschap? Of roept dit vragen bij je op als je dit lees? Mail naar info@mijnnieuwegezin.nl en maak gebruik van de gratis Thuis Tip gesprek of bel me voor een afspraak op 0614277311 Warme groet, Saskia
Hadden jullie een plan voor je gingen samenwonen? Hoe het bij ons begon.. Toen ik mijn huidige man en zijn 3 kinderen leerde kennen was ik niet eerder bewust in aanraking geweest met een samengesteld gezin. Onbekend was het voor mij en ook voor mijn man en zijn kinderen. Precies dat heeft ertoe geleid dat we eigenlijk maar wat deden. Vanuit onze allerbeste bedoelingen, met mijn hulpverleningsachtergrond en ervaring met het werken met gezinnen. En ook mijn man deed wat hij dacht dat goed was. We bespraken het een en ander. Dit alles vanuit ons gevoel, vanuit onze ervaring. Ik zal de laatste zijn die zal zeggen dat vanuit je gevoel iets doen niet goed is. Mijn ervaring in ons samengesteld gezin is alleen dat wat wij vanuit ons gevoel deden, niet voldoende was. Er was een groot gemis aan kennis. We wisten bijvoorbeeld helemaal niet wat nou precies een samengesteld is. En hoe andere samengestelde gezinnen de dingen deden wisten we al helemaal niet. Steeds vaker miste ik informatie over waarom het nou zoveel lastiger was om een samengesteld gezin te zijn tegenover het zijn van een kerngezin. En wat maakt nou dat ik minder van de kinderen kon hebben dan mijn man? Het feit dat ik het heerlijk vond en nu nog vindt dat de kinderen ook deels bij hun moeder wonen, en dus niet altijd bij ons zijn, durfde ik heel lang niet uit te spreken. Nu wel. Puur omdat ik weet dat dit gevoel er mag zijn en ik snap nu ook waar dit gevoel vandaan komt. Iets in mij raakte mij Na de geboorte van onze zoon stond de wereld weer opnieuw op z’n kop. Mijn gevoelens gingen alle kanten op. Ik beschermde mijn kind. En wanneer er een meningsverschil ontstond rondom de opvoeding van onze zoon schoten meteen de klauwen uit mijn handen. Gedachten kwamen op als: “Dit is mijn kind, jij hebt die van jou”. Gedachten waar je op zo’n moment natuurlijk helemaal niks mee kunt, maar ze waren er wel. Pas toen ik me meer ging verdiepen in waar dit soort gedachten vandaan komen, kon ik ze plaatsen en kon ik ze ook bespreekbaar maken. In mijn verdiepings- en zoektocht naar theorie kwam ik in aanraking met het Stiefplan. Op een praktische manier jouw samengesteld gezin in kaart brengen. En ook waarin je afspraken en wensen met elkaar bespreekt over hoe jij jullie samengestelde gezin ziet. Dit zet je vervolgens in een plan, het stiefplan. De oplossing? Een prachtig concept waar ik ook mee wilde kunnen werken. Wat heeft gemaakt dat ik de opleiding ben gaan doen tot Stiefplancoach. Tijdens de opleiding hoorde ik voor het eerste de verontrustende cijfers, dat maar liefst 50% van de samengestelde gezinnen binnen 2 jaar uit elkaar gaan...... en wist je dat het samenstellen van een gezin, van 2 verschillende gezinssystemen wel 7 jaar kan duren? Het stiefplan helpt het gesprek aan te gaan over zaken waar je het niet snel over zult hebben. Het heeft ook ons geholpen. Want wat mijn man precies verwachte van mij als stiefouder, dacht ik te weten maar was eigenlijk nooit echt besproken. Door het concreet te maken wisten we meer wat we aan elkaar hadden. Deze duidelijkheid gaf rust. Mooi ook dat het mij heeft laten zien dat een andere opvoedingsstijl niet per definitie beter of slechter is. Het heeft er juist voor gezorgd de verschillen worden besproken en staan dan ook meer open voor de verschillen. Hoe werkt zoiets dan? Na een kennismaking met uitleg over het stiefplan maken we afspraken om vervolgens aan de slag te gaan. Je hebt een boek, een werkmap en 6 tot 8 keer komen we bij elkaar. Het boek; “Hoe maak je een succes van je nieuwe gezin” wat erbij hoort om een mooi stiefplan te kunnen maken is een boek dat in samenwerking met verschillende (stief)ouders door de auteurs Corrie Haverkort & Marlijn Kooistra-Popelier is geschreven. Je leest tips en tools en er wordt aandacht besteed aan de kenmerken die herkenbaar zijn voor ieder samengesteld gezin: De stiefouder voegt iets toe Ex-partner blijven samen ouders Bloedband en stiefband naast elkaar Twee culturen bij elkaar Wonen in twee gezinnen Een achtergrond van verlies Meerdere loyaliteiten naast elkaar Aan de slag Het werkboek wordt gebruikt om de verschillende afspraken en wensen in uit te werken. In de verschillende sessies waarin we bij elkaar komen wordt er samen gekeken en gesproken over hoe je dit in je eigen samengestelde gezin werkt. Om op deze manier tot een gezamenlijk plan te komen, jullie eigen Stiefplan. Normaliter zou ik bij jullie aan huis komen. Helaas nu in Corona tijd vindt niet iedereen dit prettig of heeft niet de ruimte om afstand te kunnen houden. Dan zouden we samen online aan de slag kunnen gaan. Dan zorg ik dat jullie het boek en de werkmap aan huis wordt bezorgd. Dan ontmoeten wij elkaar online! Roept dit vragen op en/of wekt dit je interesse? Neem gerust contact met me op, Warme groet, Saskia info@mijnnieuwegezin.nl of bel 06-14277311
De start Een nieuwe relatie, een nieuwe liefde. Het begin van iets nieuws, iets moois! Je besluit te gaan samenwonen en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. De kinderen hebben het erg leuk samen en kennen elkaar bij wijze al van school! Niets lijkt jullie geluk in de weg te staan. Dat is ook wat ik jaren geleden dacht. De liefde voor kinderen, het werken met gezinnen maakte dat ik dacht; "Dat gaat helemaal goed komen". Het is al weer 10 jaar geleden dat ik mijn man leerde kennen. Na een aantal maanden leerde ik voorzichtig aan zijn kinderen kennen en waren we vaker samen. Heel graag wilde we bij elkaar zijn, maar ook niet te snel want we wilde de kinderen niet belasten met onze liefde maar de liefde juist positief aanwezig laten zijn. Naast dat we leuke dingen met z'n tweetjes deden, deden we ook vaker dingen met ons vijven, ons allen. "Komt Saskia nu bij ons wonen?" was een vraag van 1 van de kinderen. Papa ging ook de vragen stellen, als: "Wat zou je er van vinden als Saskia hier bij ons komt wonen" en "Zou je het leuk vinden wanneer Saskia hier vaker is". Want heel belangrijk vonden wij en dat vinden we nog altijd dat het positief moet werkt tussen mij en zijn kinderen. En we dachten dat wanneer we de kinderen soort van om toestemming vragen, dan zit het wel goed! Of toch niet....? Want waar moet je allemaal rekening mee houden? En wanneer kun je nou gaan samenwonen? Ingewikkelde vragen waar we, toen wij zijn gaan samenwonen ,nooit echt bij stil hebben gestaan. Hadden we ons wel voldoende voorbereid? Bijna de helft van de gezinnen Dat het belangrijk is om je goed voor te bereiden op het samenvoegen van 2 gezinnen blijkt wel uit de cijfers dat gemiddeld de helft, 40 % tot 60 %, van de samengestelde gezinnen binnen 2 jaar weer uit elkaar gaat. En toch stappen we als nieuwe liefdes met kinderen veelal zonder veel voorbereiding in een nieuwe relatie. Het antwoord wat ik van veel stellen terug krijg is dat "het zal wel los lopen", "we zijn kinderen gewend", "onze opvoedingen liggen best dicht bij elkaar", "waar er 2 lopen, kunnen er ook wel 4 of 5 lopen, toch?". Van 2 gezinnen apart naar samen En het liep bij ons, in eerste instantie ook wel los. E r waren geen grote obstakels of moeilijkheden waar we tegenaan liepen. De communicatie met de ex verloopt dan wel niet altijd goed. Hoe lastig voor mij ook, dit is wat ik altijd bij mijn man heb gelaten. Ik zal hier later, in een blog, nog wel eens op terug komen! Wel kwamen er naarmate ze ouder werden steeds meer verschillen tussen mijn eigen ideeën over opvoeding en over die van mijn man. De kinderen kwamen op een gegeven moment vaker bij ons. Hierover overlegde we wel samen maar hoe we de rollen bij ons thuis verdeelde, wie deed nou wat met de kinderen? Daar hadden we het nooit specifiek over gehad. Ik weet nu dat het anders kan en dat had het niet alleen voor mij en mijn man, maar was het vooral ook voor de kinderen een stuk rustiger gegaan. Maar hoe was het bij ons dan? Grof weg was het bij ons dat papa bepaalde hoe laat ze naar bed moesten, rondom school en contact met mama was de taak van mijn man. Ik als stiefmoeder nam al snel de rol aan van een soort van moeder. Ik deed maar wat. Tenslotte had niemand ons verteld hoe! Die rol aannemen gebeurde heel geleidelijk, stilletjes en vooral ook zonder overleg. Het gebeurde gewoon. Wat ook weer linkt aan verschillende onderzoeken, dat vooral de stiefmoeders hun rol al snel gaan zien als diegene die de zorg gedeeltelijk zal moeten doen. Want je wordt de vrouw des huizes, en ja die zorgt als een moeder voor haar kroost. Of het kroost nou van haar is of niet, dat doet er even niet toe. Nu chargeer ik misschien wel een beetje en lijkt het of het in ieder nieuw samengesteld zo gaat. Nee, dat denk ik niet. Wel weet ik dat dit iets is waar stiefmoeders erg goed in zijn, ik in ieder geval wel. Het willen zorgen voor de kroos alsof het hun eigen is. Dynamiek binnen SG of 2 opvoedstijlen in 1 huis Wat ingewikkeld is het, complex en hard werken en ook mooi tegelijk! Nu hoor ik je denken: Ieder gezin heeft wel eens wat, overal is het wel eens complex, "Opvoeden is nou eenmaal soms ingewikkeld". En dat klopt natuurlijk. Alleen het grootste verschil is dat wanneer je het hebt over een kern gezin, je te maken hebt met een veel kleiner systeem dan wanneer je kijkt naar een samengesteld gezin. Wat weer maakt dat je als ouder en als kind alleen al hierdoor met veel meer partijen te maken hebt. Veel meer omstandigheden waar je mee te maken krijgt. En als kind krijg je te maken met veel meer en vaak ook hele verschillende nieuwe regeltjes en tradities. Wie doet wat, wie heeft welke rol en bij wie mag ik wat....? Mijn man en ik kwamen er achter dat onze opvoedingsstijlen en daarbij ook onze eigen opvoedingsachtergrond erg van elkaar verschilde. Dit botste toen en nu soms nog. Niet alleen mijn man en ik verschillen. Ook bij 'het andere huis', bij de moeder van de kinderen, zijn er verschillen. Alles bij elkaar veel verschillen waar je het als kind maar mee te doen hebt. Naast dat het belangrijk is om als ouder te blijven communiceren met het 'andere huis', is het van belang in je eigen huis met je partner te blijven praten over de verschillen, over jullie ideeën en over je eigen achtergrond. Dit is voor ons een hele worsteling geweest. Praktische ondersteuning Het was mooi geweest wanneer we een plan hadden en niet alles zelf hadden hoeven uitvogelen. Om die reden ben ik gaan zoeken naar hoe ik anderen zou kunnen ondersteunen in hun zoektocht. Tijdens mijn opleiding tot stiefplancoach leerde ik werken met het stiefplan! Een praktisch inzetbaar plan waar je als ouder en stiefouder mee kunt werken. Verschillende onderwerpen staan beschreven waar je samen afspraken over maakt. Dit van praktische aard maar ook zeker over het emotionele stuk. "Wat heb jij van die ander nodig?" Een prachtig plan waarvan ik kan zeggen; "Als ik dit van te voren had gedaan, was het zoveel makkelijker geweest..." Roept dit vragen op? Mail gerust en dan kunnen we samen kijken wat helpend kan zijn in jullie situatie!!