En dan ineens gaan ze niet meer mee, de pubers.
Afgelopen jaar al gingen 2 van de 3 oudsten niet meer mee op vakantie. Puur omdat ze er geen zin meer in hadden en liever alleen met vrienden wilden gaan. Mooi vond ik dat, mooi om ze te zien opgroeien als kleine volwassenen die steeds meer hun eigen dingen gaan doen. Werken aan hun eigen toekomst. Dit door eigen keuzes te maken en door steeds meer met eigen vrienden en steeds minder tijd met ons doorbrengen. Maar zeker ook mooi dat ik daardoor meer tijd kreeg voor mezelf, mijn man en onze zoon. Dit gaf rust, alleen zit hier ook meteen de moeilijkheidsgraad.
En toen werd het dit jaar nog weer anders. Ineens gingen ze alle 3 niet meer mee. Want er moet gewerkt worden en de planning was zo dat ook zij, de jongste van de 3 oudsten, niet mee kon dit jaar.
Wauw dacht ik, we gaan dus nu eigenlijk voor het eerst echt met ons eigen gezin op vakantie. Dit maakte mij blij en gaf me rust met meteen dat dubbele gevoel erbij. Die extra moeilijkheidsgraad.
Laten we eerlijk zijn. Activiteiten gedurende de vakantie bedenken voor verschillende leeftijden is best ingewikkeld. Je wilt, nou ja ik, wil het graag iedereen het na het zin maken. Ervoor zorgen dat iedereen het leuk heeft, dat iedereen tijd voor zichzelf heeft want we hebben tenslotte vakantie. Ja en dat is gewoon hard werken, herken je dat?
Ieder jaar nam ik me wel voor hoor, ik ga het anders doen en plan niet alles om iedereen heen maar ze passen zich ook maar aan, aan mijn planning en wensen.
Maar startte ik hiermee niet al een klein beetje het loslaten?
Hoe werkt dat eigenlijk bij kinderen die niet van jou zijn, maar waar je wel bij voelt dat ze bij je horen? Want zo voelt het voor mij. We hebben geen bloedband samen, want ze zijn niet biologisch van mij. Wel heb ik de afgelopen 10 jaar voor ze gezorgd, grotendeels met ze gewoond omdat ze ongeveer de helft van de tijd bij ons zijn en ik ze heb zien groeien, ontwikkelen, zien vallen en heb zien opstaan.
Ja, doordat ik veel tijd met ze heb doorgebracht, geïnvesteerd heb in tijd met hun, is er een band ontstaan. En door die band die er is ontstaan tussen de kinderen van mijn man en mij maakt dat ik het dus ook lastig vind om ze los te laten. Ik ben oprecht van ze gaan houden.
En al voelt mijn band anders dan de band die ik heb met mijn eigen zoon, de band met de 3 is sterk, erg sterk. En nu merk ik dus dat deze band sterker is dan ik had gedacht. Dit is wat ik bedoelde met de hiervoor genoemde moeilijkheidsgraad.
Nu ik met m’n eigen gezin op vakantie ben, wil ik gewoon graag ook de andere kids onderdeel van deze vakantie laten zijn. Hoop ik dat ze toch nog langskomen, stuur ik ze tussendoor foto’s van hoe we het hier hebben en vraag ik hoe het met ze gaat.
Ook al weet ik dat het goed is ze te laten en hun eigen pad te laten kiezen, toch ben ik bang ze te kort te doen en denk ik steeds aan of ik dit ook zou doen als ze erbij zouden zijn geweest.
Nee, is het antwoord heel eerlijk, omdat het gewoon anders is nu zo alleen met ons 3. Natuurlijk gewoon in aantal al. Wat maakt dat we er nu sneller voor kiezen een terrasje te pakken of ergens te gaan eten. Maar ook wordt er gewoon gekookt en halen we boodschappen om niet steeds buiten de deur te hoeven halen en eten. Zo zitten we gewoon niet in elkaar en vinden het ook veel te leuk om samen te koken.
Dus eigenlijk kan ik concluderen dat het inderdaad heel lastig is om kinderen los te laten, ook als ze niet van jou zijn. Dat dit niet per se te maken heeft met de bloedband, maar alles te maken heeft met de band die je met hen hebt opgebouwd. En de band kan dan zo sterk voelen, bijna alsof het je eigen zijn.
Dus schroom je niet tegen ze te zeggen dat je het heerlijk vindt dat ze eigen keuzes maken, je ze zal steunen en er voor ze wilt zijn. Maar dat de momenten dat ze er niet zijn en zeker zo’n eerste vakantie als onze eerste vakantie zo alleen zonder de oudsten, je ze gewoon erg hebt gemist!
Liefs Saskia